دلنوشته 1

در این عصر تکنولوژی پر سر و صدا، سکوت دیگر تنها غیبت صدا نیست؛ کمیاب‌ترین پناهگاه روح است. اما حقیقت این است که در دل همین  شلوغی ها، چیزی پنهان است که اغلب از آن فرار میکنیم: خودِ واقعی ما.

سکوت، برخلاف تصور همه ی ما، تهی و بی‌اثر نیست. سکوت فضایی است که در آن ذهن دوباره شکل می‌گیرد، احساسات ته‌نشین می‌شوند و زخم‌های نامرئی فرصت نفس کشیدن پیدا می‌کنند. در میان این آرامش، تردیدهایمان خودشان را نشان می دهند و بخش خاموش وجودمان که همیشه زیر لایه‌های شلوغی دفن شده بود، بالا می‌آید و به زبان خاص خود با ما سخن می‌گوید.

این نوشته تلاشی است برای شناخت دوباره‌ی این لحظه‌های بی‌صدا؛ لحظه‌هایی که نه تنها ما را آرام می‌کنند، بلکه ما را می‌سازند.

چرا از سکوت می‌ترسیم؟

فرار از سکوت در واقع فرار از خودمان است.

در سکوت، آن‌چیزی که سال‌ها در لابه‌لای مشغله‌ها پنهانش کرده‌ایم، آشکار می‌شود یعنی...

ترس‌ها، تصمیم‌های عقب‌افتاده، زخم‌ها، و پرسش‌هایی که بی پاسخ مانده اند.

 از طرفی شبکه‌های اجتماعی تبدیل به سپرهایی می‌شوند که ما را از مواجهه با درونمان منع می‌کنند. اما این محافظت موقتی است؛ و سکوت همان حقیقتی است که نهایتاً چاره‌ای جز ملاقاتش نداریم.

۲. سکوت و شفافیت ذهنی

حتی  آب هم که پس از تکان‌خوردن زیاد،خسته شده و بالاخره فرصت ته‌نشینی می‌یابد.

در این شفاف شدن

• تصمیم‌ها روشن‌تر از قبل دیده می‌شوند،

• افکار پراکنده‌ جمع می‌شوند،

• و احساسات مبهم نرم نرمک پیدا می شوند.

در لحظه‌ای که هیچ صدایی نیست، ذهن به جای واکنش، فرصت درک پیدا می‌کند. شاید به همین دلیل است که بسیاری از روشن‌ترین ایده‌ها، درست پس از یک لحظه مکث و بی‌صدایی سر برمی‌آورند.

سکوت و بازسازی روح

هیچ روحی در دل شلوغی درمان نمی‌شود.

برای ترمیم، باید فاصله گرفت؛ نه از دنیا، بلکه از صدای آن.

در سکوت:

• خاطره‌های تلخ، کمتر هجوم می‌آورند،

• دردهای درونی، شکل واضح‌تری می‌یابند،

• و آن بخش خسته‌ی درون، سرانجام مجال نفسی تازه پیدا می‌کند.

گاهی چند دقیقه سکوت، کاری با انسان می‌کند که ساعت‌ها حرف‌زدن و توضیح‌دادن قادر به انجامش نیست. سکوت نه تنها آرامش می‌آورد، بلکه قدرت ادامه دادن را نیز در ما زنده می‌کند.

 سکوت، سرچشمه‌ی خلاقیت

خلاقیت همیشه در فاصله‌ی میان دو صدا اتفاق می‌افتد.

آنجا که ذهن آزاد است و چیزی از بیرون بر آن تحمیل نمی‌شود.

وقتی سکوت را تجربه می‌کنیم:

• تصویرها در ذهن واضح‌تر شکل می‌گیرند،

• راه‌حل‌های تازه به ظهور می‌رسند،

• و آن ایده‌ای که مدت‌ها در پس ذهن بوده، ناگهان خودش را نشان می‌دهد.

برای بسیاری از نویسندگان، هنرمندان و حتی اندیشمندان، بهترین ایده‌ها در لحظه‌هایی شکل گرفته که هیچ صدایی جز ضربان قلبشان همراهشان نبوده است.

سکوت کوره راهی به سمت درون

سکوت یک مقصد نیست، یک بازگشت است.

بازگشت به خودی که زیر هزار دغدغه، مسئولیت و اضطراب دفن شده.

در دنیایی که همه چیز ما را به بیرون فرا می‌خواند به سرعت، به فعالیت، به واکنش.

سکوت یادآور این حقیقت است که ارزشمندترین ارتباط، ارتباط با درون است.

حتی چند دقیقه در روز، اگر به این بازگشت اختصاص یابد، آرامشی می‌سازد که اثرش تا ساعت‌ها در رفتار و نگاه و تصمیم‌های ما باقی می‌ماند.

حتی عالم ترین مردم، بهترین هنرمندان و ورزشکاران یا به نوعی موفق ترین انسان های دنیا روزگاری آرامش این سکوت را تجربه کرده اند وبهترین اثر را خلق کرده اند.

در میان تمامی این مشکلات یک لیوان چای گرم برای خودت بریز ، یک نفس عمیق بکش و بدان که چقدر با ارزشی .

آرام باش که این نیز بگذرد ...!

1- به جمع‌های ساده نپیوندید، رشد نخواهید کرد، جایی بروید که انتظارات و خواست‌های عملکردی بالا است.

2- چالش رهبری در این است که قوی باشی، اما نه گستاخ، مهربان باشی، اما نه ضعیف، جسور باشی، اما نه موجب آزار دیگران، متفکر باشی، اما نه تنبل، افتاده باشی، اما نه کمرو ،سربلند باشی، اما نه مغرور، شوخ طبع باشی اما نه بدون ملاحظه.

3- بر هر حال باید رنج یکی از این دو را تحمل کنیم: درد منظم بودن یا درد تاسف.

4- روزها گران قیمت هستند. زمانیکه یک روز را خرج می‌کنید، یک روز کمتر برای خرج کردن دارید. پس مطمئن شوید که روزهایتان را به درستی خرج می‌کنید.

5- انضباط پل بین اهداف و دستاوردها هستند.

6- اگر تمایل به ریسک های غیر متعارف ندارید، مجبور خواهید بود با متعارفها کنار بیاید.

7- انگیزه چیزی است که به شما قدرت شروع را می‌دهد، عادت چیزی است که شما را در راه نگه می‌دارد.

8- موفقیت چیزی جز تمرین روزمره چند نظم ساده نیست.

9- آرزو نکن شرایط ساده تر بود، آرزو کن تو قوی تر بودی. آرزوی مشکلات کمتر نکن، آرزو کن مهارت‌های بیشتری داشتی. آرزوی چالش های کمتر نکن، آرزو كن دانایی بیشتر را.

10- یاد بگیرید با چیزی که دارید خوشحال باشید و همزمان به دنبال تمام چیزهایی که می‌خواهید بروید.

ﯾﮏ ﭼﻮﺏ ﮐﺒﺮﯾﺖ "ﺳﺮ" ﺩﺍﺭﺩ ﻭﻟﯽ "ﻣﻐﺰ " ﻧﺪﺍﺭﺩ.

ﺩﺭ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﻫﺮ ﻭﻗﺖ ﮐﻤﯽ ﺍﺻﻄﮑﺎﮎ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺷﺘﻪﺑﺎﺷﺪ، ""ﻓﻮﺭﺍ ﻣﺸﺘﻌﻞ"" ﻣﯽ ﺷﻮﺩ. 

ﺍﺛﺮﺍﺕ ﺍﯾﻦ ﺍﺷﺘﻌﺎﻝ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ """ﻭﯾﺮﺍﻧﮕﺮ """ ﺑﺎﺷﺪ.

ﻫﻤﻪ ﻣﺎ "ﺳﺮ" ﺩﺍﺭﯾﻢ ﻭ ﺑﺮ ﺧﻼﻑ ﭼﻮﺏ ﮐﺒﺮﯾﺖ ""ﻣﻐﺰ"" ﻫﻢ ﺩﺍﺭﯾﻢ. 

ﻋﺎﻗﻼﻧﻪ ﺁﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ

""ﻭﺍﮐﻨﺶ ﻧﺸان"" ﻧﺪﻫﯿﻢ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﻋﺎﺩﺗﯽ ﮔﺮﺍﻧﻘﺪﺭ ﺍﺳﺖ...

 بهترین جوابها:

بهترین جواب بدگویی：سکوت

بهترین جواب خشم ：صبر

بهترین جواب درد：تحمل 

بهترین جواب تنهایی：تلاش

بهترین جواب سختی：توکل 

بهترین جواب خوبی：تشکر

بهترین جواب شکست：امیدواری

تقدیم به بهترین ها

۱- وقتی کائنات می‌خواد یه شروع دوباره بهت بده، معمولاً با یک پایان شروع می‌شه. پس درهای بسته زندگیت یک نشونه ان. نشونه این که یه جای دیگه یه در بهتر برات باز می‌شه. امیدت رو از دست نده.

۲- ذهن معمولاً نمی‌تونه فرق اضطراب و هیجان رو تشخیص بده، هروقت اضطراب به سراغت اومد، به ذهنت بگو “من خیلی هیجان زده ام” ، احساست بلافاصله تغییر می‌کنه.

۳- تو همونی می‌شی که توی ذهنت داری، همونیو جذب می‌کنی که احساس می‌کنی و همونیو خلق می‌کنی که تصور می‌کنی.

۴- یه وقتایی زندگی مثل یک تونل تاریکه. تو نمی‌تونی همیشه نور ته تونل رو ببینی. اما اگر فقط به حرکت ادامه بدی، به مکان بهتری خواهی رسید.

۵- رنج نباید تورو غمگین کنه، این همونجاییه که اکثر مردم اشتباه می‌کنن. رنج قراره تورو بیدار کنه. چون انسان زمانی بیدار می‌شه که زخمی بشه. قراره تورو آگاه کنه به این که چیزی درون تو نیاز به تغییر داره. رنجت رو تحمل نکن، درکش کن. 

این فرصتیه که طبیعت بهت داده تا بیدار بشی. اگه حس می‌کنی توی مکان تاریکی مدفون شدی و فقط درد می‌کشی، بدون که تو یه بذر کاشته شده هستی. اینجا نقطه ی دگرگونی، رشد، قوی شدن و سبز شدن توئه.

۶- زندگی تغییر می‌کنه، شاید عشقت رو از دست بدی، دوستات رو از دست بدی، تیکه هایی از خودت رو گم کنی که هیچ وقت فکرشو نمی‌کردی. اما یهو این تیکه ها برمی‌گردن. عشق جدیدی وارد زندگیت می‌شه، دوستای بهتری میان و خود قوی تر و آگاه ترت توی آینه بهت لبخند می‌زنه.

۷- تو کائنات یه قانون وجود داره که می‌گه:
هروقت دیدی همه چیز داره بد پیش می‌ره؛ بدون اتفاقای خوبی تو راه هستند.
انرژی قدیمی داره خودش رو پاک می‌کنه تا انرژی جدید وارد زندگیت بشه. وقتی هیچ چیز سر جای خودش قرار نداره، به جریان زندگی اعتماد کن. گاهی وقت ها همه چیز رو به هم می‌ریزه تا در واقع هر چیز رو سر جای درستش قرار بده.