راستیتش قصد نوشتن نداشتم اما یک احساس خیلی عجیب غریبی مرا به این میل سوق میداد تا بنویسم آنقدر بنویسم که انگشتانم درد بگیرد اما امان از مشغله !
بعد از اتمام کارهای روزانه ی بخش ، سرانجام راه گریزی یافتم تا بنویسم . من دریافته ام که هر کسی میل شدیدی به علاقه های درونی اش دارد . یکی رقص دیگری آواز و دیگری ورزش و سفر و گذراندن وقت با دوستان .
ولی برای من درونگرا ، نوشتن به تنهایی قادر است جای ساعت ها سفر به دورترین و زیبا ترین مکان های دنیا را بگیرد . تعجب میکنید ؟
اگر باور ندارید پس میتوانم بگویم تابحال یک درونگرا را از نزدیک ندیده اید!
تیپ شخصیتی عجیبی است. تصور کنید در خانه مانده و مدت هاست بیرون نرفته اید. در این لحظه احساس افسردگی میکنید . با خود میگویید « امروز باید برنامه ای برای بیرون رفتن خودم بچینم»
تا این جای ماجرا همه چیز عادی و طبیعی است ،درست همانند دیگران!
پس با دوستان قرار گذاشته و بیرون می روید در نیم ساعت یا حتی سه ساعت اول همه چیز خوب پیش می رود اما کم کم احساس بی حوصلگی و کلافگی غریبانتان را می‌گیرد !
ای خدای من امان از این احساس دیوانه کننده !
بله رک و راست بگویم دیگر دوست ندارید که ادامه دهید پس به یک بهانه ای دورهمی دوستانه را می پیچانید.
سرانجام کار به جایی کشیده میشود که گویی تمام دنیا زندان است و باید به اتاق خودتان پناه ببرید .
به محض ورود به خانه ، چشمها را می بندید و آرامش تمام وجودتان را فرا می‌گیرد .
اگر شما هم اینگونه هستید ،تبریک میگویم شما یک درونگرا هستید!
درونگرایی در ابتدای شبیه یک مانع بزرگ بود لااقل برای منی که بهترین ارائه ها را در دانشگاه آماده میکردم اما سخن گفتن در میان جمع برایم کمی مشکل بود .
یا وقتی دوستانم برای تولدم ، سوپرایزم میکردند ...
وای خدای من ... بهترین کادو را می‌گرفتم اما قادر نبودم همچون دوستانم خوشحالی کنم ! با اینکه بسیار از گرفتن آن هدایای ارزشمند ، در پوست خود نمی گنجیدم !
و هزاران شرایط این چنین...
به مرور درونگرایی برایم به یک فرصت تبدیل شد . منی که نمی‌توانستم همچون همسن و سالان خود عکس العمل نشان دهم ، روی کاغذ خود را به زیبایی به نمایش می گذاشت . مهر تایید این مسأله دریکی از پست های اینستاگرام خورد.
مردی که ادعا میکرد بهترین نویسندگان دنیا تیپ شخصیتی این چنین داشتند!آنجا بود که متوجه شدم باید از این فرصت استفاده کرد .پس نوشتم و نوشتم آنقدر نوشتم که انگشتانم سر شدند اما ذهن ناآرامم آرام گرفت.
با شناخت خودم ، حتی در روابط با دوستان و اطرافیان تغییر بی نظیری شکل گرفت.
قبلاً اگر در جمع ، کم حرف و بی حال میشدم ، کمی برایشان سوءتفاهم میشد اما اکنون میدانند که این بی حوصلگی ظاهری بهاین معنا نیست که از آنها بدم می آید یا خشمگینم بلکه فقط و فقط باتری اجتماعی بودم رو به کاهش است !
پس به من کمی فضا داده میشود که دوباره شارژ شوم !
درونگرا ها اعلام حضور کنند هموبشناسیم ☺️
F.abbasi 160
